. Some may call this junk, me I call them treasures .

'Krijg je kalebassen hier! Verse kalebassen, groot en klein!' brulde Ikeno uit alle macht. Het jonge gevlekte ventje stampte fier heen en weer tussen zijn waar, terwijl zijn geniepige oogjes alles in de gaten hielden. Hier en daar zag hij al wat van die jakhalslui in z'n spullen snuffelen. Ah, klanten! 'Ja, hallo meneer!' piepte de pup met zijn ogen halfdicht. De jakhals bromde even en wees met z'n snuit naar de grote gevlekte pompoen in het linkerhoekje. 'Zijn die bruikbaar als waterhouder?' kefte hij terwijl hij ongeduldig met zijn staart zwiepte. Ikeno likte even snel over zijn neus en speurde de menigte af. Tot nu toe had hij nog weinig Zwartpoten gezien. En dat mocht ook zo blijven, vond 'ie. Geen dief, zelfs geen elite Zwartpoot, moest met zijn waar aan de haal gaan. 'Natuurlijk meneer, komt u maar even,' sprak het wilde hondje. Hij stuiterde op zijn korte pootjes naar de achterkant van zijn kraam, waar een flinke stapel gevlekte pompoenen lagen te schitteren in de gloeiende middagzon. Dit waren een van de weinige kalebassen die niet van zijn vader's collectie kwamen. Een reden om er meer voor te vragen dus. 'Kijkt u eens, meneer. Waarmee zal u betalen?' Als professionele koopman wist Ikeno maar al te goed dat de klant tegenwoordig eerder de koopman iets aansmeerde dan andersom. Kalebassen leken soms nutteloos, maar men had er altijd behoefte aan. En daar wilde hij gebruik van maken. 'Hmpf.. ik heb twee poten aan dromedarisvet, gisteren geslacht. Je kan er één poot van hebben.' Eén poot!? Onzin! 'Hmhm, geen deal. Ik wil allebei de poten. Pompoenen groeien hier niet, weet u. Deze hier gaat minstens tien manen mee. Ik wil er twee poten vet voor!' piepte Ikeno zelfverzekerd. Hij draaide zich om, klaar om de klant de waar eens van dichtbij te laten bekijken en.. Wacht, waar was 'ie nou?