. The Wolf and The Moon .

Zwijgend keek hij toe hoe de almachtige zilveren sikkel verder de inktzwarte hemel in klom. Een koude bries ritselde door het struikgewas en joeg dwars door zijn vettige maar behoorlijk dunne pels heen, tot op de droge huid die strak om zijn magere lijf gespannen was.
Djärv zuchtte. Normaal gesproken zou hij houden van avonden zoals deze. Avonden met de maan, met zijn vader... Zijn dode vader. De bruine reu kneep zijn ogen dicht en rilde even. Zijn arme, dode vader... Trekkend met zijn oor tuurde hij naar de stevige hoop keien naast hem, die op elkaar waren gestapeld in nette rijtjes. De hele middag had Djärv staan duwen en slepen, alleen maar om dit in orde te krijgen. Normaal gesproken zou hij nooit zoveel moeite doen, maar deze grafheuvel was die van zijn vader. De enige wolf in deze armzalige wereld die een gunst verdiende.
Gelukkig stond hij er nu niet helemaal alleen voor. Nu zijn koppige, afstandelijke pa rondzwierf in Vahallah in plaats van langs de oevers hadden hij en zijn geliefde Puella het hol voor zichzelf. Puella. Zijn geliefde Zuiderling, haar ogen zo exotisch als haar krachtige karakter.
Voor een laatste keer keek Djärv naar het fraaie hoopje graf. Goed dan. 'Rust in vrede, vader,' mompelde de magere reu met een knikje. Tijd om te gaan.

Met een zwak glimlachje op zijn bruinige snuit draafde de tengere wolf bergafwaarts (nee Lois), zijn heldere gele ogen op de hemel gericht. Naast het feit dat de maan bijzonder fel scheen vannacht, was hem nog wat opgevallen. In de eerste instantie dacht hij dat het wel iets moois zou zijn, maar nu hij beter keek...

Tijd was een van de weinige dingen waar zelfs de goden geen vat op hadden. Het kronkelde, wurmde en boog zich in allerlei bochten, was onvoorspelbaar als een slang en een van de aspecten waar bijna elk levend wezen een diepgaande vrees voor had. Sommige dingen aan de andere kant, bleven altijd hetzelfde. Het waren die dingen die zo machtig waren dat zelf tijd er geen macht op had.
In zijn gewoonlijk koele tred bewoog de bruinige reu zich over de rotsen. De lage temperatuur had ervoor gezorgd dat er een dun laagje vorst over het gesteente had gevormd, dus was Ofog extra alert op ijzelplekken. Dat was iets wat hij altijd geweest was; oplettend zijn. Voor zijn familie, voor veranderingen, voor macht. Voor de veiligheid van zijn eigen leven. De chaos had hem altijd gevolgd en hij was er nooit helemaal gewend aan geraakt - wel voor het grootste deel, maar volledig was nooit mogelijk geweest als je nog een beetje menselijk wilde blijven. Toch waren hij en onrust zoals vuur en rook; bijna altijd bij elkaar te vinden en zoeken. Het was een soort van vloek geweest als de God van Chaos.
Het was zeker niet een van zijn beste ideeën geweest om naar hier te trekken, besefte de reu al goed toen hij met argwaan de natte en koude plekken op zijn poten gadesloeg. Met zijn minachting en hekel aan stervelingen was het niet erg verstandig, maar er restten maar weinig andere opties. Vrijwel alle bewoners van het Godenrijk zagen hem liever dood dan levend en de Hel leek hem maar een weinig gezonde optie, dus was de gewone wereld toch wel het veiligste toevluchtsoord. De aard van de Aardse wolven lag hem niet echt - ze waren te onverwacht en gevarieerd naar zijn zin. Dat was ook de voornaamste reden dat hij twee dolken op zijn linkerschouder droeg - niet dat hij een sterveling niet zou aankunnen, maar hij wilde geen fatale krasjes oplopen in zijn tijdelijke verblijf hier. De stervelijke wolfjes waren zo onvoorspelbaar als slangen.

Als je ervan sprak. Ofog's ogen spitsten zich en zijn felrode ogen verkilden een stukje toen hij het onstuimige geluid van tikkende poten opving. Het was een rommelig tempo, niet zo kalm en beheerst als de meeste wolven in het Godenrijk. Aangezien hij het gedrag van de Aardse bewoners wel eens wilde beheersen en eerst een reactie wilde uitlokken, hield hij halt en wachtte geduldig tot een mager en ruig scharminkeltje uit de duisternis verscheen. Het zag er niet echt indrukwekkend uit, dus liet Ofog de neiging om zijn kaken naar zijn dolk te brengen links liggen, al liet hij zijn kop wel beschermend naar zijn schouder buigen voor het geval dat het gevalletje hier agressief werd. Zijn rode ogen staarden de ander kil en beheerst aan terwijl hij afwachtte op een beweging.

Uit het niets kroop een ijskoude rilling door zijn ruggengraat. Djärv trok even zenuwachtig met zijn oren, ineens niet meer zo zeker van het feit dat deze nacht een vredige was. Er waren twee dingen die zijn pels liet stijgen: waarvan eentje het beste te beschrijven was. Iemand stond hem aan te gluren.
Een reu. Groter dan een normale wolf, bewapend met twee uitzonderlijke messen. Zijn ogen waren fel rood, als hellevuur. Djärv bewoog geen spiertje. Ontmoetingen met bewapende rogues waren niet zeldzaam. Maar er was iets met deze specifieke reu. De koude bries beet in zijn droge vel, maar hij gaf nog steeds geen kik. Hij stond daar maar te kijken naar de vreemdeling, die amper een boomlengte van hem verwijderd was. Wat wilde 'ie? Waarom liep 'ie niet door? Hij stond op het punt een snibbige opmerking te maken, maar de tweede reden voor zijn inwendige paniek wakkerde in zijn borst op als een koud vuurtje. Hij moest terug naar huis. Naar Puella. Want iets... iets voelde niet goed. Maar wat?

Op een of andere reden kreeg hij de aandacht te pakken van de sterveling - het waren misschien zijn brandend rode ogen die de aandacht trokken. Rood werd altijd geassocieerd met nare ervaringen, dat nam hij ook bij deze wolf waar - desondanks hij er stokstijf en in zijn volle lengte uitgestrekt stond en geen krimp gaf door de aardse windje die allebei met hun vacht speelden, kon hij zijn onrust onder zijn pels ruiken. Het was een vonkje, een smeulend brandje van zachte paniek en benepenheid - wat typisch leek te zijn voor aardbewoners. Ze leken altijd nog wel iemand vast te houden. Die hoop had Ofog al lang opgegeven.
Aangezien beiden geen spier vertrokken en hij niet van plan was de hele dag te staan, besloot Ofog dan maar actie te ondernemen. Hij liep langzaam in een boog rond de reu heen, zijn dolk in bereik als hij die nodig zou moeten hebben, balancerend op de rand van zijn personal bubble terwijl zijn blik als messen over het lichaam van de andere ging. Mmm, ze leken niet bepaald anders dan hen; misschien wat kleiner en magerder, maar perfect om wat macht op te kunnen uitoefenen. Als hij ze kon overtuigen ... "Mmm ... Als ze dit bedoelden met de allesverwoestende monsters die de Aarde zouden domineren, ben ik niet erg onder de indruk, als ik eerlijk moet zijn," sprak hij met zijn hese, kille stem terwijl hij zijn ogen lichtjes toekneep en zijn mondhoeken in dezelfde mate optrok. Nadat hij checkte of de houding van zijn tegenstander nog niet al te vijandelijk was, liet hij zijn wapen voor wat het was en richtte hij zijn kin een stukje op. Eens kijken tot waar de pit van de stervelingen reikte.

^{Ineens kwam de mysterieuze wolf in beweging. Bij iedere stap die hij zette kreeg Djärv het kouder. Met een langzame boog liep het dier om hem heen, tot hij ineens begon te praten.'Mmm ... Als ze dit bedoelden met de allesverwoestende monsters die de Aarde zouden domineren, ben ik niet erg onder de indruk, als ik eerlijk moet zijn..'  Zijn stem was schor en kil, waardoor het perfect paste bij zijn net zo kille en onheilspellende uitstraling. Maar het waren zijn woorden die Djärv echt wat deden. 'Wij wolven domineren niets. En we verwoesten..' Zijn blik schoot even snel naar de glanzende messen. '.. enkel elkaar.' Oorlog was iets wat ervoor had gezorgd dat vele inwoners van Mangata ver uit elkaar leefden. Het had roedels uit elkaar gerukt, machtige rijken doen rijzen en vallen. Zeker nu zat zijn prachtige thuisland in een flinke depressie.
'Maar als u mij wil excuseren..' bromde de magere reu. Hij zette het ijskoude gevoel aan de kant en klom over de glibberige rotsen naar beneden, richting de oever van de Fjord. Puella wachtte nog steeds op hem, en op een donkere, kille nacht zoals deze wilde Djärv niets liever dan wegzinken in haar zoete aura.}