Into the Unknown

De koele nachtwind speelde met plukken van haar vacht. Rae besteedde er echter geen aandacht aan, maar liep vastberaden over het pad van maanlicht naar het vasteland. Ze had een missie, een reden om zich in het rijk van de stervelingen te begeven. Haar broer Ofog had onheil over het hele universum afgeroepen. Ze wist niet hoe hij het voor elkaar had gekregen, maar ze wist wel dat het haar taak was om hem terug te slepen naar de Realm of the Gods om verdere problemen te voorkomen.
Voor iemand met zo'n breed levensspan als zij, had de wolvin nog maar zelden haar thuisgebied verlaten. Uiteraard was ze wel een aantal keer naar Mångata afgereisd, al was dat decennia geleden. Veel van de gebruiksomgangen van de stervelingen wist ze dus niet. Ze hoopte dan ook dat er geen wezen in de buurt was aan wie ze haar entree moest verklaren. Ze was een godin, en dat bracht bepaalde mogelijkheden met zich mee. Over het maanlicht lopen als dit het puurste water raakte, bijvoorbeeld.
Achter haar kroop de maan stukje bij beetje omhoog en liet het pad geleidelijk verdwijnen. Rae begon zonder aarzelen te rennen. Haar slanke poten droegen haar over het zilveren oppervlak, maakten nauwelijks geluid terwijl ze voorbij stoof. Haar staart was trots geheven en wapperde als een banier achter haar aan. Ook de veertjes in haar vacht dansten vrolijk op de wind.
De wolvin minderde vaart zodra het vaste land in zicht kwam. Lenig stapte ze over op een ijsschots en bleef staan. Haar ogen richtten zich op de maan, die gestaag hoger klom en toen het contact met het water verloor. De poort naar haar thuisland was gesloten, en ze zou minstens een volledige nacht moeten wachten voordat ze de kans kreeg om terug te keren.
Rae was echter niet van plan om haar missie zomaar op te geven. Ofog had al een flinke voorsprong opgebouwd en was waarschijnlijk binnen een straal van tientallen kilometers niet te vinden. Nee, de kans was groot dat ze door haar zoektocht haar thuisland voorlopig niet zou zien. Maar dat gaf niet, zolang ze ooit maar weer terugkeerde. Voor een onsterfelijk wezen waren enkele maanden namelijk niets meer dan een ademhaling in vergelijking met hun volledige bestaan. Bovendien kon haar broer zich niet voor altijd verbergen. Ooit zou hij een fout maken, ooit zou de rechtvaardigheid zegevieren, en als dat moment aanbrak, zou ze klaarstaan.